Աննան նստած է պատուհանի մոտ` լուռ նայելով երկնքից թափվող անձրևի կաթիլներին, սրբում էր աչքերը: Ամառ է, սակայն մռայլ է օրը` նրա հոգու նման մութ,անձրևոտ ու ցուրտ:
Աննան 21 տարեկան էր,պատրաստվում էր պետական քննություններին: Ըստ իր սովորության, նստած էր այգում, որտեղ մարդիկ քիչ էին և հանգիստ մթնոլորտ էր տիրում:Աննան` սուզված հաստափոր գրքում,կարդում էր` չնկատելով,թե ինչ է կատարվում շուրջը:
Բղավոց,ծեծկրտուկ և արդյունքում երիտասարդ,ով վիրավոր էր և անօգնական: Աննան բարձր ձայներից վերադարձավ իրականություն և շփոթահար օգնության վազեց գետնին պարկած տղային: Առաջին օգնություն, շտապ օգնություն,հիվանդանոց...
Արամը 24 տարեկան էր,Երևան էր եկել Գյումրիից` սովորելու նպատակով,ավարտելուց հետո աշխատանք էր գտել,ոչ իր մասնագիտությամբ և ապրում էր միայնակ` վարձակալած տանը: Երևանում ապրած տարիներին հասցրել էր ունենալ մարդիկ,ովքեր չգիտես ինչու չէին համակրում իրեն և գտնելով մի պատրվակ փորձեցին վնասել նրան,և արդյունքում` վնասվածքներ,հիվանդանոց,բժիշկների հսկողություն և Աննա... այդ մռայլ օրվանից հետո Արամի կյանք մտավ մի լուսվոր էակ` իր ժպիտով,գեղեցկությամբ և աչքերով,որոնք միշտ փայլում էին:
Աննան հաջողությամբ հանձնեց քննությունները,երկար ժամանակ շփվելուց հետո որոշեցին ամուսնանալ:
Հարսանիքի օրն արդեն որոշված է:Հրավիրեցին ընկերներին, հարազատներին, ծնողներին: Ամեն ինչ պատրաստ էր... Մինչդեռ Աննան սրտի տրոփյունով պատրաստվում էր արարողությանը, Արամը` նստելով ապագա աներոջ կողքին, սկսեց խոսել առաջիկա պլաններից.
- Կգնանք գյուղ,կաշխատեմ,կհավաքեմ գումար, որով և Երևանում կգնեմ բնակարան,արդեն հոգնել եմ վարձով տանն ապրելուց: Աննաի հայրը զարմանքից և բարկությունից տեղից վեր թռավ և բղավելով գոչեց.
-Ինչպես թե,ինչ գյուղ,դուք տեղափոխվելու եք գյուղում ապրելու?Աննան գյուղում մեկ ժամ էլ չի ապրի:
Վիրավորանքը պատեց Արամին,մի պահ կարծես զրկվեց խոսելու ունակությունից,ապա ուշքի գալով սթափվեց և սկսեց խոսել.
-Ախր ինչպես,միթե բնակության վայրը կարող է ազդել երջանիկ լինելուն,մենք սիրում ենք միմյանց և մեզ համար միևնույն է , թե որտեղ կապրենք:
Հայրը , կարծես չլսելով տղային, կրկին բղավեց.
-Վերջ, հարսանեկան արարողությունը չեղյալ է հայտարարվում:
Աննան լսելով խոսակցությունը քարացել էր և արցունքները ակամայից հոսելով` շշնջաց.
-Ծնողներս, թե Արամը, երկուսն էլ թանկ և անփոխարինելի:
Շփոթահար մոտենալով` կանգնեց երկուսի միջև. ծնողներ,թե երջանկություն...
Արամ` ում սիրում էր կյանքից էլ առավել,ծնողներ` որոնց միակ ժառանգն էր և հակառակվել` կնշանակեր կորցնել նրանց:
Վերջապես Աննան կատարեց մի քայլ,որով և փոխեց իր ամբողջ կյանքն ու պլանններն ապագայի հետ կապված:Աննան մոտեցավ,բռնեց հոր ձեռքն ու կանգնեց:
Արամը զարմացած,վիրավորված,թախիծով լի հայացքով նայում էր Աննային,ով կանգնաց էր գլխիկոր:Վերջապես խախտելով լռությունը` շշնջաց.
-Երջանիկ եղիր Աննա:
Նա փակեց դուռն ու հեռացավ:
<<Այդ օրվանից չեմ տեսել նրան,գիտեմ միայն,որ ամուսնացած է և ապրում է Երևանում:Մնացի ծնողներիս կողքին` կորցնելով միակ սերս ու երջանկությունս: Անձրև է,ցուրտ ու մռայլ,նման իմ հոգուն,որտեղ էլ երբեկ արև չի շողա:Ավարտվեց օրագրիս էջերը,ավարտվեց և իմ կյանքի այն էջը,որով փորձում էի կերտել նոր և երջանիկ ապագա>>:
ՀԵՂԻՆԱԿ` ԱՐԵՎԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Сообщения
0 коммент.